De Christoffelberg

De Christoffelberg
15 nov. 2022

Onze laatste nacht bij Rancho El Sobrino. Maandag hebben we rustig aan gedaan. 
Na de boodschappen te hebben gedaan, hebben wij onze studio een bakkie koffie 
gedronken en de bammetjes gesmeerd om mee te nemen naar het strand. Fruit, 
drinken en wat te lezen in de rugzak en gaan met die banaan. Voordat wij naar 
ons favoriete strand, de Grote Knip gingen, zijn wij eerst nog even langs Playa 
Grandi gereden om daar de schildpadden te zien. Playa Grandi ligt bij ons om de 
hoek dus kostte dit weinig moeite. Bij Playa Grandi ligt een steiger en daar 
wordt volgens de verhalen door de vissers het visafval in zee gegooid waar de 
schildpadden op af komen. Toen wij er waren, was daar allen iemand die daar 
gewoon een stuk vis heel fijn hakte en dit zo nu en dan in het water gooide 
waar inderdaad de schildpadden op af komen. Snorkelaars verdringen elkaar om de 
dieren te filmen. Maar in dat circus had Coen dus geen trek. Vanaf de steiger 
wel een paar mooie foto's van deze prachtige dieren kunnen maken zonder dat de 
ledematen van snorkelaars dit verpesten. Ondanks dat dit een echte tourist trap 
is, was het toch leuk om dit even gezien te hebben. Hierna hebben wij bij de 
Grote Knip weer heerlijk op het strand gelegen en weer genoten van de turquoise 
zee. Zelfs een regenbuitje kon de pret niet drukken want we lagen droog onder 
de parasol en na 5 minuten schijnt de zon toch weer en is het leed weer 
geleden. Hier is het letterlijk achter de wolken schijnt de zon. Die wisselen 
elkaar de hele dag af. Wat dat betreft is het nog steeds niet stabiel zonnig en 
ook bijzonder is dat de normaal verkoelende wind ook vaak afwezig is. De 
temperaturen zijn iedere dag hoog ook 's-nachts. Een airco heb je echt wel 
nodig om niet je bed uit te drijven. Ook in onze kleine Picanto staat deze 
continu aan. De avond brachten wij weer op ons balkonnetje door met een boek.
Vandaag, dinsdag, ging de wekker om half zeven. Ja ja, jullie lezen het goed, 
een wekker. Het plan was om de Christoffelberg te beklimmen en daar moet je 
vroeg aan beginnen. Sterker nog , na 10 uur mag je er vanwege de warmte niet 
meer aan beginnen. Om half acht stonden wij bij de ingang. Het was al aardig 
druk en in het Christoffel Park konden we de auto niet op de reguliere 
parkeerplaats kwijt maar moesten deze iets verderop langs de smalle weg 
parkeren. De klim start bij de parkeerplaats onderaan de 372 meter hoge berg. 
Moet toch makkelijk te doen zijn, zou je zo zeggen maar daar vergis je je 
lelijk in. Wij hadden dit toch enigszins onderschat. We hadden ons wel goed 
voorbereid; deet, genoeg water, broodjes en zelfs kleine paraplu's mee. 
Fototoestel ook nog mee en dat hangt allemaal als ballast op je rug. De eerste 
100 meter was het een gewoon pad waarbij wij wel twee kleine stroompjes moesten 
passeren. Maar daarna was het pad uitgesleten door de regen Afgelopen nacht had 
het weer eens flink geregend waardoor het extra glibberig was. De route, een 
pad kon je het niet noemen, was zo oneffen als maar kan waarbij je van steen 
naar steen stapte en waarbij een beenhef tot aan je borst regelmatig voorkwam. 
Het water sijpelde ook nog eens door de geulen waarbij je goed moest opletten 
waar je je volgende stap zette. Het ging ook nog eens vrij stijl omhoog zodat 
je al snel vrij hoog in de ademhaling zat. Dit gecombineerd met de hoge 
luchtvochtigheid en de warmte maakte het vrij pittig. En dan komt er voor de 
verandering ook nog klein buitje over wat de route er niet makkelijker op 
maakte. Over iets meer dan de helft gaf Lia de pijp aan Maarten. Achteraf de 
juiste beslissing. Afgesproken dat Coen verder ging en dat Lia in een eigen 
tempo terug zou gaan. Gelukkig hadden we onderweg al een paar mooie 
vergezichten gehad. Hoe hoger Coen kwam des te steiler en moeilijker het werd. 
Het laatste stukje onder de zeer smalle top was letterlijk klauteren. Maar als 
je dan boven op die smalle richel staat heb je wel een prachtig uitzicht over 
een groot deel van Curaçao. Het zag er opvallend groen uit en ondanks dat het 
niet helder was, de moeite allemaal waard en ja, het is natuurlijk ook weer 
overwinning dat je de klauterpartij het hebt doorstaan. Na het maken van een 
paar foto's en een kleine drink- en etenspauze moest er nog worden afgedaald. 
Dit ging redelijk soepel en Coen kon in het spoor van een jong stel blijven. 
Het was wel een aanslag op alle beenspieren maar alle inspanningen op de 
sportschool bewezen nu hun nut. Halverwege moesten we nog even 5 minuten voor 
de regen schuilen maar in ongeveer 3 kwartier waren we beneden. Het 
vochtverlies was enorm want de kleding was doorweekt van het zweet. Lia zat al 
een tijdje te wachten en was lekker in haar eigen tempo naar beneden gegaan. Na 
een korte rustpauze hebben wij bij de auto wat droge kleding aangetrokken en 
zijn over een steile, kronkelige en smalle weg naar de uitgang gereden. Bij 
Playa Forti hebben we lekker geluncht waarbij 2 leguanen hun eigen lunch naast 
ons verorberden. In de middag konden wij op het strand van de Grote Knip 
uitrusten. Wat een fijn strand is dit toch.
Van een oud collega van Coen hadden wij een tip van een goed restaurant 
gekregen. Het was een stukje rijden maar zo'n tip laten wij niet liggen. Helaas 
pindakaas, gesloten. Wat nu? Op de gok naar de buurvrouw gereden. Nee, niet 
Magda of Rosalie maar het restaurant met dezelfde naam. Het was een grote gok 
want het zit daar altijd vol. Ook nu dus, geen plek in de herberg de komende 
anderhalf uur. Dan maar naar de foodtruck die vlakbij was en waar veel mensen 
stonden. De bestelling geplaatst en in afwachting van het eten keek Coen 
terloops naar de auto. Het zal toch niet? Jazeker wel, een lekke band 
rechtsachter. Terwijl Coen bezig was om de krik in het donker te plaatsen kwam 
er een man naar ons toe en hielp ons meteen met het verwisselen van het wiel. 
Hij had 9 jaar in Groningen gewoond en gestudeerd en werkte als leidinggevende 
bij de brandweer in Willemstad. Wij waren superblij met de hulp uit onverwachte 
hoek en wij hebben hem hartelijk bedankt. Iets anders wilde hij niet. Dit was 
voor hem de normaalste zaak van de wereld en hij wenste ons nog een fijne 
vakantie. Na ons eten zijn wij in een rustig gangetje terug gereden en morgen 
zien we wel verder. We moeten toch naar Willemstad omdat daar onze derde en 
laatste accommodatie is. Eens kijken wat de verhuurder zegt. Daar komen wij 
toch langs.
Wordt vervolgd