Paracas en Huacachina

Op het moment van schrijven liggen wij aan het zwembad van hostel El Huacachinero in Huacachina. Afgelopen maandag zijn wij met Cruz del Sur uit Lima vertrokken. Wij hadden geen zin om vroeg op te staan en hebben de bus van één uur genomen. Het was een rit van drieënhalf uur naar Paracas maar dat is met de bus geen straf. De bussen van Cruz del Sur zíjn super de luxe. De stoelen kunnen in de 160 graden stand, iedere plaats heeft een eigen entertainment scherm, er is een host en je krijgt eten en drinken. Het hostel in Paracas hadden wij inmiddels via booking.com geregeld en ligt op loopafstand van het busstation in Paracas. Nog even terugkomend op mijn opmerking in de vorige blog omtrent de schone stad. Onderweg naar Paracas bleek dat toch anders te zijn. In het centrum en de mooie wijken zoals Miraflores en Barranco is dat zeker het geval maar hoe verder wij in de buitenwijken kwamen des te meer sloeg de verpaupering toe. Armoedige huizen, bouwvallen en half afgebouwde woningen staan op een kluitje. De straten zijn stoffig en vaak niet eens voorzien van asfalt. Ook ligt er overal puin. Maar zo te zien schijnt het de mensen niet te deren.
Bij aankomst in Paracas hebben wij bij Cruz del Sur meteen bustickets voor de volgende twee trajecten gekocht. Ook de tour voor dinsdagochtend naar de Islas Ballestas meteen daar geboekt. Hostel El Buen Samaritano ligt op loopafstand van het busstation dus dat was goed te doen met de backpacks. Het was wel een beetje uitgestorven in Paracas. Dat hadden wij niet verwacht. Na een goede nachtrust werden wij dinsdagochtend om half acht opgehaald. Onze backpacks werden alvast netjes naar het busstation gebracht. Dat scheelde ons weer wat gesjouw. Bij het verzamelpunt vertelde de gids iets over de geschiedenis en dat Paracas een bijzondere plek inneemt in deze geschiedenis. In 1820 zette de vrijheidsstrijder José de San Martin voet aan wal en begon de strijd voor de onafhankelijkheid van Spanje. Deze voor Peru historische gebeurtenis is wel door een lullig monument gemarkeerd. Dat had beter gekund. Na de geschiedenisles gingen wij met 35 personen aan boord van een soort speedboot op weg naar de Islas Ballestas. Islas Ballestas is een groep ruige eilandjes die door ontelbaar veel vogels, pinguïns en zeeleeuwen bevolkt wordten wordt ook wel de Galapagos voor de kleine beurs genoemd. Het was helaas bewolkt zodat er maar weinig zeeleeuwen lagen te zonnen. De pinguïns zijn heel grappig om te zien als zij parmantig over de rotsen waggelen. Al met al was het een prachtige tour. Na de tour werden wij op het busstation afgezet om kort daarna naar Huacachina te vertrekken. Dit was maar een kort ritje. Huacachina is een oase op zes kilometer van Ica. Het bestaat eigenlijk alleen maar uit toeristische accommodaties. Aangekomen in Ica konden wij met de taxi naar hostel El Huacachinero. Dit hadden wij met opzet gekozen vanwege het zwembad en de goede recensies. Dit bleek ook allemaal te kloppen. Wij zij naar Huacachina gegaan voor een sandbuggy en sandboardtour en de heerlijke temperaturen. De tour hadden wij snel geboekt en met een grote buggy ga je met chauffeur de woestijn in. Voor 30 Sol crosste wij 2 uur lang door de zandduinen van de woestijn. Tussendoor gingen wij op ons buik liggend met het sandboard van de hoge duinen af. Voor dat laatste paste Lia. Maar het was wel stoer dat zij met haar hoogtevrees samen met mij voorin zat. Vele malen knalde wij over de toppen van zandduinen en keek je plotseling in een diep zandgat. Na de zonsondergang keerde wij terug naar het dorp. Nog één laatste fotomoment en toen zat deze geweldige tour er ook op. Maar wat een gave belevenis. Als je in Peru bent, moet je dit doen. Echt kicken. Dat je in een woestijnklimaat zit merkte wij na de zonsondergang. De temperatuur kelderde in een no time naar 15 graden. Gelukkig hadden wij daar rekening mee gehouden. 
En nu woensdag dus een rustdag en wachten op het vertrek naar Arequipa. Lekker luieren bij het zwembad, drankje en een hapje. Coen heeft in de ochtend nog de zandduin achter het hostel beklommen om een paar mooie plaatjes te schieten. Omlaag van zo’n ding is geen probleem maar omhoog, pfoei. Dat is andere koek. De bus naar Arequipa vertrekt om negen uur. Het wordt een rit van twaalf uur maar onze stoelen kunnen deze keer in een 180 graden stand. Als het goed is kunnen wij lekker slapen. Vanuit Arequipa zullen wij jullie verder bijpraten van onze belevenissen.
Voor nu, adios
Coen en Lia