Hiking of survival

Hiking of survival?

Het is donderdag en we hebben het gevoel dat de week net is begonnen maar dat komt natuurlijk omdat we hier pas dinsdagavond zijn aangekomen. Vannacht is er een aardige bak regen gevallen. Volgens Frederieke van Jan Kok Lodges valt er dit jaar wel extreem veel neerslag. Dat hebben ze in de 11 jaar dat ze hier zitten nog niet zo meegemaakt. Het lijkt er toch op dat de klimaatveranderingen ook hier merkbaar zijn. Wij hadden stiekem op wat stabieler weer gerekend, lees veel zon. Maar ja, we moeten er mee dealen en ons gewoon aanpassen. Aangezien het 's-morgens nog steeds dreigde,  hebben we tot de middag gewacht om iets te ondernemen. Het was droog maar ook heel benauwd. Af en toe brak de zon door maar echt strandweer vonden wij het ook niet. Daarom zijn wij naar landhuis Ascencion gegaan. Helaas was deze gesloten maar rondom het landhuis kon je mooi hiken/wandelen door de ruige natuur. Ons doel was een mooi uitzichtpunt bij zee; Boca Ascencion. Met behulp van Maps.me hadden we het pad snel gevonden. Oei, het bos was iets meer blubberig dan we hadden verwacht. Gelukkig zijn onze wandelschoenen daar tegen bestand. Maar de vliegende aanvalsmachines in het heksenbos is een ander verhaal. Coen had zich met deet voorbereid op de bloeddorstige muggen. Normaal gesproken heeft Lia nooit last dat ze aangevallen wordt en dacht dat het ook nu wel zou loslopen. Niet dus, dit gespuis had het ook op haar voorzien. Hier begon het survivallen al. Het pad, als je daar van kon spreken, slingerde zich door het gebied. Plassen konden we nog redelijk ontwijken in dit bos. Langzaam veranderde de vegetatie in struikgewas waarvan sommige met hele grote doornen. De kleine en grote cactussen namen ook in aantal toe. Wel gaaf om doorheen te wandelen maar op het moment dat grote plassen het pad versperren ook een uitdaging om daaromheen te komen. Uiteindelijk kwamen bij de baai waar ook het uitzichtpunt zou zijn ware het niet dat het pad door de golfslag was weggeslagen en het onmogelijk was om zonder natte voeten verder te komen. De baai zelf was één grote teleurstelling vanwege het vele afval wat daar lag. Het was ons niet duidelijk of het daar was aangespoeld of gestort. In ieder geval is het heel erg zonde van een mooi stuk natuur. Dan maar weer terug maar niet via het bos en de nietsontziende muggen. Volgens Maps.me konden we een rondje lopen en dat ging bijna goed. We genoten van de vergezichten en de met cactussen begroeide hellingen. Maar die cactussen werden tevens onze tegenstanders in deze survivaltocht. Wederom werd ons pad door een enorme modderpoel versperd met aan weerskanten cactussen en doornenstruiken. En de stekels van beide zijn hééééél groot. Erlangs was dus geen optie maar door de modderpoel ook niet. De laatste alternatieve route zou wel uitkomst bieden maar jullie voelen hem waarschijnlijk al aankomen, ook dat ging niet zonder slag of stoot. Dit keer was het geen modderpoel die ons pad versperde maar het pad hield nagenoeg op te bestaan. Toch zaten we volgens  de navigatie op de goede route en vlakbij de verharde weg. De doornenstruiken trotserend hebben wij ons door de laatste dertig meter geworsteld. Wat waren wij blij dat wij weer op een asfaltweg konden lopen. We waren inmiddels drijfnat van het zweet en de hoge luchtvochtigheid. Echt tropisch zullen we maar zeggen. Vanaf Ascencion zijn we nog even naar Bullenbaai gereden. Vlak daarbij zouden veel flamingo's zitten en dat klopte. In de ondergaande zon kwamen de oranje kleuren goed tot hun recht. Dat was een mooie afsluiter van onze survivaltocht. Tevens wordt dit de laatste nacht bij Jan Kok Lodges en verkassen wij  vrijdag naar de westkust en blijven dan 5 nachten bij Rancho El Sobrino.

Groetjes, de Haantjes