Adembenemende Colca Canyon

Cabanaconde en de Colca Canyon
Afgelopen zondag zijn wij met Reyna bus vanuit Arequipa naar Cabanaconde vertrokken. Verwacht geen luxe, het was gewoon een touringcar waar we vroeger mee met schoolreis gingen. Het werd een reis van zeven uur waarbij tussen Chivay en Cabanaconde om de haverklap Peruaanse passagiers in- of uitstapte. Wij stegen letterlijk naar grote hoogte want via de passen en hoogvlakten van de Andes passeerde wij het 4900 meterpunt. Het was al bewolkt toen wij vertrokken maar hoog in de Andes regende het pijpenstelen en sneeuwde zelfs. Vanuit ons hostel in Cabanaconde hebben wij uitzicht op de besneeuwde toppen van de reuzen van de Andes. Toppen van 6000 meter is hier geen uitzondering. In de buurt van Cabanaconde op de berg Ampato is Junita het ijsmeisje gevonden. De sfeer in het hostel is warm en vriendelijk en je krijgt veel informatie over tours en trekking. De warmte konden wel gebruiken want het was koud, dikke jassenweer. Tijdens het eten een tafel gedeeld met een stel gezellige Canadezen. Gezamenlijk besloten om ondanks het bewolkte en frisse weer een gok te wagen en maandag om kwart over zeven naar Cruz del Condor te gaan om daar de Condors te spotten. In het begin waren wij de enige op het uitzichtpunt maar om half negen stroomde het toch vol met toeristen waarvan sommige al om drie uur ’s-nachts uit Arequipa waren vertrokken. We hadden en er op deze bewolkte ochtend weinig fiducie in dat wij ze zouden zien. Maar toen het wolkendek openbare zag je thermiek ontstaan en hebben wij toch nog Condors kunnen spotten en ook nog kunnen fotografen. De dag kon al niet meer kapot en was net begonnen. Bij terugkomst bij het hostel onze backpacks in de opslagruimte gelegd en met twee kleine daypacks op pad gegaan voor onze driedaagse trekking door de Colca Canyon wij begonnen op 3400 meter en daalde af naar 2100 meter om bij Llahuar lodge te overnachten. Maar voor wij daar waren, moesten wij via geitenpaadjes afdalen. De zon was doorgebroken en wij werden onderweg getrakteerd op prachtige vergezichten. De truien konden uit en het zweet begon de shirts onder de daypacks te bevochtigen. Toen wij eenmaal beneden waren en terugkeken waar we vandaan kwamen dan geloof je bijna niet dat het mogelijk is om van dergelijke bergen af te dalen. Bij Llahuar Lodge kwam de beloning van de heerlijke warm waterbaden die langs de rivier liggen. Dat deed de spieren goed. Onze lodge is gewoon een houten hutje met een bed, meer niet maar wat een bijzondere locatie om te mogen slapen. Woorden kunnen bijna niet beschrijven wat deze trekking behelst. Hopelijk zullen jullie bij het zien van de foto’s begrijpen wat voor een dagen wij hebben meegemaakt in de Colca Canyon. Collectief eten wat de pot schaft. Wij hadden geen idee wat wij aten. De soep smaakte prima en ook het hoofdgerecht met rijst was lekker. Belgische reizigers die wij spraken dachten dat het polenta was. Zal wel, de hongerige magen waren in ieder geval gevuld. 
Dinsdag was dag twee van onze trekking. Om negen uur gingen maandagavond de luiken al dicht. De vermoeide lijven hadden dit kennelijk nodig. Na een paar stevige pannenkoeken gingen wij op pad richting de Sangalle oase. Dan denk je, we gaan van de ene locatie naar de andere locatie in het dal en hoeven we niet veel te klimmen. Vergeet het maar, we moesten weer enorm stijgen. Afgezien van het begin was een brede zandweg waar zelfs een bus overheen rijdt. Maar brede zandweg of niet ook dit kost heel wat energie. De weldadig schijnende zon maakte het nog pittiger. De laatste twee uur van de tocht mochten wij dalen. Denk niet dat dat makkelijker is want er wordt me toch een aanslag op spieren en pezen gepleegd, niet normaal meer. Het eerste gedeelte op de zandweg liep lekker maar na half uur gingen wij via een steil pad verder naar de oase de Sangalle. Heavy stuff, wat waren wij blij dat wij er waren. Paraiso Palmeras logde heeft ook zwembad en daar hebben wij nog even dankbaar gebruik van gemaakt. Helaas trok de lucht dicht zodat het niet aanlokkelijk was om langer bij het zwembad te blijven liggen. Ons hutje was eenvoudig en dat gold eigenlijk, behalve het zwembad, voor alles. Ook hier was het diner weer eten wat de pot schaft. Daarbij raakte wij aan de praat met twee Nederlandse vriendinnen waarvan er één al 6 maanden onderweg was. Heel gezellig maar ook hier lagen wij weer om negen uur in bed. 
Woensdag was dan de derde en laatste dag van onze hike. Vanuit de Oase recht omhoog naar Cabanaconde . Tsja, wat kunnen wij daar van zeggen; indrukwekkend, superzwaar, grenzen doorbroken. Wij moesten een hoogteverschil van 1200 meter overwinnen. En dat via supersmalle steile paadjes waar geen steen gelijk ligt. Waar je af en toe een soort van traptreden moest nemen die 50 cm hoog waren. Daarbij scheen ook deze dag de zon ongenadig. Gelukkig dat er later wat wolken de zonnekracht temperde. Veel water drinken is het devies maar dat is ook allemaal extra gewicht dat je mee moet zeulen. Uiteindelijk waren naar vijf en half uur met bloed, zweet en tranen boven en was het nog een klein stukje naar Cabanaconde. Afgepeigerd maar supertrots dat wij dit avontuur samen hebben beleefd. Zo ongelooflijk knap wat Lia deze dagen heeft overwonnen als je bedenkt dat ze last heeft van hoogtevrees. De Colca Canyon is majestueus, ruig, indrukwekkend en valt eigenlijk niet in woorden uit te drukken. Op dit moment rest de spierpijn maar straks zal een bijzonder gevoel overheersen. 
Adios, Coen en Lia.