Banda Aceh toont een ander gezicht.

Hè alweer Banda Aceh horen wij jullie denken. Maar deze keer uit nood geboren. Het was zaterdag de bedoeling om na aankomst van de ferry in Banda Aceh met de nachtbus rechtstreeks door te gaan naar Ketambe. Wíj hadden het advies gekregen om de bus van Simpati Star te nemen. Deze hebben goede bussen met veel comfort. In de becak gingen wij vol goede moed naar het busstation Lueng Batang. Alleen hadden wij buiten de waard gerekend. Alle bussen, ook de alternatieven, zaten vol. Daar hadden wij even geen rekening mee gehouden. Onze becak-driver hielp ons waar hij kon. Hij bracht ons nog bij een ander busstation waar de minibusjes vertrokken maar jullie raden het al….ook vol. Wat een domper, we hadden helemaal geen zin om in Banda Aceh te blijven. Maar van de nood een deugd gemaakt. Met behulp van onze becak-driver bij een kantoortje van één van de minivans een ticket voor zondagavond geboekt en gelukkig konden wij weer inchecken bij My Home waar de vorige keer ook hebben gezeten. Mooie schone kamers en een goede douche. Tijdens het diner nog even met een paar jongeren zitten praten. Zij wilden graag hun Engels oefenen. Of course, be my guest.
De volgende dag liet Banda Aceh zich van een andere kant zien dan wij de vorige keer vluchtig hadden ervaren. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Heel apart maar diverse mannen wilden met Coen op de foto. Vinden ze blijkbaar interessant om met een blanke man uit ‘Belanda' op de foto te staan. Een eerste indruk hoeft niet altijd de juiste te zijn. In 2004 is Banda Aceh enorm door de aardbeving en de daaropvolgende tsunami getroffen. Onze becak-driver van zaterdag vertelde dat hij zijn vrouw en kinderen is verloren tijdens de tsunami. Dat komt wel even binnen. Je ziet op veel plekken gedenktekens vanwege de tsunami. Helaas zie je wel dat het verval daarvan al optreedt. Dat gold ook voor het tsunami museum. Er zijn wat filmpjes te zien die wij allemaal wel kennen van de nieuwsuitzendingen van destijds, wat verkleurde foto’s, een paar voorwerpen die uit de modder zijn gehaald en een paar maquettes. Het zag er onverzorgd en versleten uit.  Ook zijn wij naar het generatorschip PLTD Apung geweest . Een joekel van een schip dat door de golven 5 km landinwaarts is gedropt. Onvoorstelbaar wat een kracht de tsunami heeft gehad. Op de terugweg naar ons guesthouse nog even over de markt gelopen. Toen zagen wij pas hoeveel sieradenverkopers er waren. Met name de vrouwen houden wel van bling bling. 
Maar nu wij dit schrijven zitten wij wel op onze bestemming in Ketambe bij Pondok Wisata Guesthouse. Wíj moesten er wel een busreis van 15 uur voor over hebben. En met bus dan bedoelen wij 15 uur in een minivan opgevouwen zitten. Verbazingwekkend viel het nog mee ook. Tijdens het daglicht zag je pas in wat voor een schitterende bergachtige omgeving wij reden en dat maakte het dat het goed uit te houden was. Ook de diverse stops hielpen daar aan mee. Eenmaal was er zelfs een niet geplande stop omdat de remmen warm liepen. Kuchend moesten wij de auto uit en wij waren al lang blij dat de boel niet in de fik vloog. 
Ons guesthouse zit letterlijk aan de rand van de jungle en wij hebben zin in onze jungle-trekking. Daarover de volgende keer meer.

Groeten,
Coen en Lia