Het euforische gevoel in Ketambe

Euforie in Ketambe 

Wat een euforisch gevoel hebben wij aan ons bezoek aan Ketambe overgehouden. Kippenvel en de haren recht overeind van extase. Maar het avontuur begon al met rit vanaf Banda Aceh. Welk nadenkend mens gaat er nu 15 uur opgevouwen in een minivan zitten, wij dus. En wij hadden het er graag voor over. Ons guesthouse, Pondok Wisata Guesthouse, wordt door een jong Nederlands/Indonesisch stel gerund. Ze zijn pas 2 jaar bezig maar de vorige eigenaren hebben een prachtige tuin aangelegd. Het was niet super de luxe maar wij zijn wel wat gewend en vinden dat prima. Lekker basic, zoals een koude douche maar wel een goed bed om in te slapen. ’s-Avonds met z’n vijfen mens erger je niet spelen op de gsm van een Indonesische jongen. Superleuk, veel gelachen en natuurlijk won kaaskop Coen. Dinsdagochtend begon dan het echte avontuur in de jungle. Bepakt en bezakt met onze daypacks liepen wij eerst een stukje langs de weg. Al snel werden wij door een  familie Thomas Leaf Monkeys begroet. Prachtig, goed begin van de dag. Al spoedig betraden wij de jungle en die bestaat niet uit mooie wandelpaden. Daar komt bij dat het Gunung Leuser National Park bergachtig is. De routes waren door de hevige regenval af en toe veranderd in modderpaadjes. Soms moesten we door kleine stroompjes waden. Stroompjes die inmiddels ook over onze ruggen stroomden. Tjonge, wat was de luchtvochtigheid hoog. Wíj hebben nog nooit zoiets meegemaakt maar het was het allemaal dubbel en dwars waard. Irwan, onze gids voor vandaag speurde ondertussen naar de orang oetans. Ze zijn moeilijk te spotten omdat ze vaak hoog in de bomen zitten maar Irwan vond ze wel. Het is nauwelijks te beschrijven wat je voelt als je deze majestueuze apen ziet. Op hun gemak eten ze de jonge blaadjes van de bomen en bewegen langzaam van tak naar tak en van boom tot boom. Op dat moment kon de trekking voor ons al niet stuk. Dit was de belangrijkste reden waarom wij naar Sumatra gingen. Maar het werd nog veel mooier. Op weg naar ons kamp voor de nacht vond onze gids nog meerdere orang oetans. Je blijft gebiologeerd staan en bent bijna niet in staat om verder te gaan. Onze lunch kregen wij bij het basiskamp. Daar waren inmiddels Alex, gids nummer twee en Armarda, kok en porter al bezig met het haardvuur. De tent, nou ja tent, stond voor het grootste gedeelte. Een tent bestaat hier uit doorzichtig  plastic zeil. Tijdens de lunch was Irwan verdwenen en plotseling dook hij enthousiast op. Wíj moesten snel meekomen. Met z’n drieën volgden wij Irwan. En daar was de mooiste ontmoeting met de orang oetans. Irwan had een moeder met een kleintje gespot en die hebben wij een uur lang gevolgd. Op een gegeven moment hing de moeder 5 meter boven ons. Voor de zekerheid wel even een stapje opzij gedaan en maar goed ook. Niet veel later liet moeders de urine lopen en die kleine dacht; wat moeder kan, kan ik ook. Deze ontmoeting  was een onvergetelijk moment tijdens onze 2-daagse trekking. Hierna hebben wij nog even in de rivier gezwommen. Tijdens het smakelijke diner brak er een hevig onweer los waardoor wij nood gedwongen in de tent moesten eten. De jongens hadden wel vakwerk afgeleverd want ondanks dat het de hele avond doorhoosde bleef alles droog. Omdat je verder niet veel kan doen, lagen wij al vroeg op onze kleine luchtbedjes. De vuurvliegjes dansten rond onze tent en al snel vielen de luiken dicht door de vermoeienissen van deze dag. 
Woensdagochtend, het daglicht scheen al vroeg door het zeil. Verrassend goed geslapen in deze primitieve omstandigheden. En hoe mooi is dat je dan overal om je heen de makaken in de bomen ziet zitten. Geweldige manier om wakker te worden, zeker als er 3 schichtig om zich heenkijken en snel wat fruit bij de buren pikken. Prachtig gezicht haha. Na het ontbijt gingen wij naar warm waterbronnen. Het was een pittige route doordat het op en af ging over een smal paadje met veel modder. Ook moesten wij de snelstromende rivier een keer oversteken. Eén voor één werden wij door de gids naar de overkant geholpen. Dat was best wel spannend. Het water van de bron zat tegen het kookpunt aan en je kon alleen op een plek waar het warme water van de bron en het koude water van de rivier samenkwam er van genieten. Na de lunch gingen wij weer terug naar onze homestay. Alex, onze gids voor vandaag, deed alle moeite om nog orang oetans te spotten maar die lieten zich helaas niet meer zien. Wel zagen wij nog wat makaken en Thomas Leaf Monkeys. Maar de trekking was voor ons meer dan geslaagd. Dit was wat wij zo graag wilden en als het je dan nog overkomt ook kunnen jullie misschien ons euforische gevoel begrijpen. 
Terug in de homestay was een (koude) douche meer dan welkom. Je raakt namelijk helemaal doorweekt van het zweet en het vochtige klimaat van de jungle en stinkt een uur in de wind. Irwan, onze host en gids, regelde voor ons een privé-chauffeur naar Berastagi. Wij konden de kosten delen met een lief Duits stel die hetzelfde van plan hadden. Dat was een comfortabele manier van reizen die wij wel verdiend hadden. Met Sanna en Jan, want zo heten ze zijn wij een paar dagen opgetrokken maar dat lezen jullie in een volgend verhaal.