My Son

My Son

De omgeving an Hoi An nodigt zeker uit tot het maken van een fietstocht en dat zie je ook veel toeristen doen. Wij dus ook. Zaterdag heerlijk door de rijstvelden gefietst richting Cao Dai beach maar dat zag er toch minder uit dan wij hadden verwacht. Het was overigens vanwege de bewolking niet echt strandweer, wel mooi fietsweer. Via dorpjes in de omgeving, viskwekerijen en palmenplantages een mooi rondje gefietst. 's-Middags tot volle tevredenheid de kleding wezen passen en weer een paar dollars armer. 's-Avonds nog wat souvenirs gekocht.

Helaas is de weersvoorspelling toch uitgekomen en was het dicht bewolkt tijdens ons bezoek aan My Son afgelopen zondag. My Son ligt op een uur rijden van Hoi An maar is absoluut de moeite waard om te bezoeken. Het is in de vierde eeuw gesticht door de Cham-gemeenschap en in de elfde eeuw herbouwd in steen. Onderweg er na toe babbelde onze vrolijke gids, One, er al lustig op los en vertelde iets over de Vietnamese cultuur en gebruiken. Zij sprak goed Engels wat tijdens de rondgang over het terrein erg prettig was. De Cham-gemeenschap heeft My Son als Hindoeïstisch religieus centrum gebouwd. Behalve een aantal bewakers woonde er niemand op het terrein. Helaas zijn de meeste tempels door de Amerikaanse bombardementen tijdens de Vietnam-oorlog vernietigd. De overblijfselen die er nu nog staan zijn zwaar beschadigd. Er is inmiddels een start gemaakt met de restaureren van een aantal bouwwerken maar de restaurateurs hebben moeite om de bouwkunst van de Cham na te bootsen.Met name het gebruik van de juiste specie. De gebouwen bevatten veel gedetailleerde beelden in de muren en die hebben allen een symbolische betekenis. In de fundamenten zijn monsterlijke koppen ingemetseld om het kwaad te af te schrikken. Hoger in de muren zijn synchroon vrouwelijke figuren in gemetseld. In een rij ontbreekt er één omdat de mens niet perfect is. Als je tussen de ruïnes doorloopt krijg je wel een idee hoe mooi het in My Son was. De verhalen van One maakte veel duidelijk hoe de godenverering er destijds aan toe ging. Indrukwekkend. Op het eind pakten wij het staartje van een voorstelling van een traditionele dans mee. Dat waren destijds zeer sensuele dansen. De terugweg ging weer door het mooie landschap van rijstvelden, dorpjes en plantages. Hoe dichter wij bij Hoi An kwamen, hoe harder het ging regenen. De hele middag heeft het gegoten en zat er niets anders op dan op de hotelkamer een boek te lezen. 's-Avonds was het opgeklaard en konden wij weer zonder paraplu de straat op. Heerlijk gegeten bij Ly Cafe. Nog een laatste rondje door Hoi An gemaakt want maandagochtend stond de volgende verplaatsing alweer te wachten. Vlucht nummer 4 sinds ons vertrek uit Amsterdam. Dit keer van Hoi An/Danang naar Ho Chi Minh. Het is 29 graden maar precies toen wij uit de bus stapten, om het laatste stukje naar hotel Ruby River te lopen, gingen de sluisdeuren open. Gelukkig konden wij op het busstation schuilen en de regenjasjes tevoorschijn toveren. Vijf minuten nadat de ergste regen voorbij was kwamen wij als verzopen katten het hotel binnen. Je zag ze denken; 'arme zielen' of iets dergelijks. Koffers werden gedroogd, welkomst drankje aangeboden en de gang van zaken uitgelegd. En hier zitten wij dan in Ho Chi Minh. Morgen, dinsdag staat ons de excursie naar de Cu Chi tunnels te wachten. Dat wordt voor de zoveelste keer een wekker zetten tijdens deze vakantie. Voor nu zeggen wij,

Tam biêt, Coen en Lia