Kanchanaburi

Het is inmiddels vrijdag en onze derde dag in Kanchanaburi. Woensdagochtend zijn wij met de trein vanuit Bangkok naar Kanchanaburi vertrokken, een treinreis van 2 uur die je een wereldbedrag van 5,60 euro kost. Voor twee personen wel te verstaan. In Kanchanaburi was het een klein stukje lopen naar Ploy guesthouse. Maar ik kan je vertellen dat een klein stukje in deze temperaturen en met 10 kilo op je rug genoeg is om je doorweekt op de bestemming te laten arriveren. Een plons in het zwembad en een koude Chang hadden wij verdiend. Behalve lekker eten bij On’s Thai Issan en een plan de campagne maken verder niets gedaan. Donderdag zijn wij met de trein over de originele route van de Birma spoorlijn/Death Railway naar Nam Tok gegaan en met een Australisch/Thais koppel een taxi gedeeld voor het laatste stuk naar de Hellfirepas. Het is een indrukwekkend stuk geschiedenis ten tijde van de tweede wereldoorlog waarbij ruim honderdduizend mensen het leven lieten door uitputting, ziekten, honger en mishandeling. Twaalfduizend geallieerden krijgsgevangenen en negentigduizend Aziaten overleefde het niet. Het museum en het oude tracé beschrijven de tragedie die je goed ervaart als je er met een Nederlandse audiogids doorheen loopt. De naam Hellfirepas komt van de kampvuren en fakkels die ontstoken werden om in het donker door te kunnen werken, 18 uur per dag. Helaas konden wij niet de hele route lopen omdat de pas zijn naam eer aandeed. Vuur van een bosbrand versperde ons de weg. Gelukkig konden wij het belangrijkste gedeelte wel zien. Voor de terugweg hebben wij de lokale bus naar Kanchanaburi genomen. De dag hebben wij afgesloten met een lekkere bak koffie en uiteraard een Chang bij ons vaste koffieadres, Triple B bar. Daar kwamen wij Andrew en Oy onze metgezellen van deze dag ook weer tegen en hebben de dag nog even de revue laten passeren. Australiërs zijn hier veel aanwezig en ook veel oudere mannen met jonge Thaise dames. Dat hadden wij hier niet verwacht. Maar oordeel niet te snel zeker nadat wij ook het verhaal van Andrew en Oy hebben gehoord en gezien hebben hoe zij met elkaar omgaan.
Vandaag, vrijdag, was onze eerste scooterdag. Voor 200 bath hadden wij 24 uur een scooter tot onze beschikking. Zo lang hadden wij hem niet nodig. In ons eigen tempo zijn wij naar de Erawan watervallen gereden. Al vroeg in de ochtend leek het al alsof je door de wind van een föhn reed. De vrijheid die scooter ons gaf was heerlijk en dat gaan zeker nog vaker doen. De Erawan watervallen liggen 75 km van Kanchanaburi maar met de snelle scooters die ze hier hebben is het prima te doen. Het natuurpark en de watervallen zijn mooi maar op dit moment niet spectaculair. Er is gewoon te weinig water. Alles is gortdroog en op de rit er naartoe zagen wij ook al diverse geblakerde plekken. De watervallen liggen in zeven niveaus boven elkaar en zijn in het begin via een aangelegd pad te bereiken. Vanaf niveau vijf begint het echte klauterwerk. Op alle niveaus mag en kan je zwemmen. Zodra je in het water staat, knabbelen de vissen aan je voeten en daar zitten best grote tussen. Dr. Fish in de natuur. Dat geknabbel kietelt en geeft een heel vreemd gevoel. Snel zwemmen dus. Na de pittige wandeling weer met de scooter over dezelfde route terug. In Kanchanaburi via een toeristenbureautje een minivan naar Ayutthaya kunnen regelen. Dat scheelt ons een omweg via Bangkok. Omdat wij toch een scooter hadden zijn wij daarna langs de oorlogsbegraafplaatsen van Kanchanaburi gereden. Op Chang Kai War Cemetery liggen onder andere 300 Nederlanders begraven en op Kanchanaburi War Cemetery liggen 1896 Nederlanders begraven. De graven worden door een Australische oorlogsgravenstichting onderhouden. Als je daar loopt wordt je even stil en zet je weer aan het denken wat vrijheid is. Dit en het verhaal van gisteren maakt ons bezoek aan Kanchanaburi compleet. Hier kwamen wij voor. Het leven gaat verder en zo ook onze reis. Als alles goed gaat zitten wij morgenmiddag in Ayutthaya. Het guesthouse, Chongmuang, is geboekt en de fietsen staan klaar om ons rond te leiden. 

Sawasdee,
Coen en Lia